Omarm volatiliteit
“The investors chief problem, and even his worst enemy, is likely to be himself”. – Benjamin Graham
Exact drie weken geleden was er paniek op de beurs. De VIX, die meet hoe zenuwachtig de markt is, scheerde hoge toppen en speelde op een niveau dat we sinds corona niet meer zagen. Menig belegger schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel en hier en daar gleed er zelfs een van pure misère vanaf. Niet onbegrijpelijk want een hele resem doemberichten kwam tegelijkertijd op ons af. Stront aan de knikker in Japan, een zenuwachtig Midden-Oosten en onze held Buffett die de helft van zijn Apple-stukken dumpte en zijn cashpositie verder liet oplopen.
Kortom, angst overheerste op de beurs, zoveel was duidelijk.
Ervaren beleggers met de nodige beurskilometers op de teller voelden zich hoogstens wat ongemakkelijk maar lieten zich verder niet al te gek maken. Onervaren beleggers hadden het die bewuste maandag moeilijker en kregen met emoties te maken die ze misschien nog niet eerder ervaren hadden. Paniek nam bijgevolg hier en daar de overhand op beleggingsfora.
“Zou ik nu niet beter verkopen? Dan kan ik later weer terugkopen, als het lager staat”.
“Moet ik nu kopen? Want de koersen zijn gedaald!”
“Is dit het einde van de wereld?”
“Help”
“…”
Drie weken later is er geen haan die meer kraait naar wat sommige krantenkoppen Black Monday noemden (echt). De dag nadien sprak men al van Turnaround Tuesday. Misschien blikken we over een paar dagen terug op Accumulating August. Wie zal het zeggen.
Ondertussen zijn er beleggers die in paniek hebben verkocht en vandaag duurder terugkopen om een eventuele verdere rit omhoog niet te missen. Andere beleggers kochten tijdens de daling bij en zijn trots op hun rendement na amper drie weken terwijl ze de een paar maanden geleden niet wilde instappen aan dezelfde koersen.
Beleggen is vaak emotie, en op de beurs ben je vooral zelf je grootste vijand, blijkt keer op keer. We laten ons meeslepen door de waan van de dag. Als je een actieve langetermijnbelegger bent heb je je huiswerk gemaakt en aandelen gekocht. Als je een passieve belegger bent zit je in de algehele markt en koop je idealiter op geregelde tijdstippen bij. Als je nog cash hebt staan heb je je instapkoersen reeds bepaald en handel je ernaar. Je werk zit er voorlopig op, wat rest is je emoties onder controle houden, maar dat blijkt keer op keer lastig. Sterker nog, het emotionele aspect is het moeilijkste aan beleggen en zorgt voor de duurste fouten op de beurs.
De beurs beweegt. Dat heeft het altijd gedaan en blijft het hopelijk altijd doen. Zie volatiliteit als langetermijnbelegger als iets goeds, als noodzakelijk. Waarom bestaan de risicopremies die we eisen bij beleggen in aandelen? Waarom valt er op de lange termijn geld te verdienen op de beurs? Door volatiliteit. Als aandelen nooit eens dalen zouden het risicoloze activa zijn en zou er van een risicopremie geen sprake zijn.
Als je beleggingshorizon lang genoeg is, maak je dan geen zorgen en omarm volatiliteit.
Since 1926, the U.S. stock market has experienced positive returns*:
56% of the time on a daily basis
63% of the time on a monthly basis
75% of the time on a yearly basis
88% of the time on a 5 year basis
95% of the time on a 10 year basis
100% of the time on a 20 year basis
I think bio-testing of successful investors would be interesting. EEG, CT scans, blood work for hormones etc. When emotions creep in, all hell breaks loose with investing. I'd like to see how the brain and endocrine systems of great investors work during a crisis and a normal day.
Ik denk dat biotests van succesvolle investeerders interessant zouden zijn. EEG, CT-scans, bloedonderzoek naar hormonen enz. Als emoties de kop opsteken, breekt de hel los bij beleggen. Ik zou graag willen zien hoe de hersenen en endocriene systemen van grote beleggers werken tijdens een crisis en een normale dag.